As
fotografías do artista madrileño Chema Madoz (Premio Nacional de Fotografía no
2000) recollen imaxes extraídas de hábiles xogos de imaxinación e son consideradas
“poemas visuais”. Coma os poetas, Madoz ten
a habilidade de falar de mundos que están aí, pero que só el ve. É capaz
de remexer o banal e convertir o gris en poesía, espertando así a nosa
intelixencia. Na súa fotografía, nada é o que parece, xa que se sitúa na
delicada fronteira que existe entre o real e o imaxinario, dando como resultado
imaxes cheas de ironía, paradoxo ou sentido do humor.
El
mesmo recoñece a proximidade da súa obra ao espírito dos haikus xaponeses:
“Comparto con eles a intención de
transmitir cousas co mínimo posible”.
Gústanme moito os dous poemas visuais que puxeches. O da sombra da culler está cheo de misterio e resulta moi suxestivo . E se un día descubrísemos que a nosa sombra é diferente a nós mesmos? Podería nacer algún microrrelato de aí non?
ResponderEliminarNada é o que parece...
Eliminar