En terceiro de PDC falamos estes días dos distintos réximes políticos, da Democracia e da Ditadura. Investigamos algúns ditadores da historia e iso levounos a falar dos desaparecidos, das nais da Praza de Maio e do poeta arxentino Juan Gelman.
O fillo e a nora de Gelman, Marcelo e Claudia, desapareron cando tiñan vinte anos e Claudia estaba embarazada de sete meses. Vinte anos máis tarde, o poeta escribe unha carta a ese neto que non coñece. É unha carta triste, chea de dúbidas e temores, pero tamén de esperanza.
Hoxe lémola na clase e a todos pareceunos moi emocionante...
"...Ahora tenés casi la edad de tus padres cuando los mataron y pronto serás mayor que ellos. Ellos se quedaron en los 20 años para siempre. Soñaban mucho con vos y con un mundo más habitable para vos. Me gustaría hablarte de ellos y que me hables de vos. Para reconocer en vos a mi hijo y para que reconozcas en mí lo que de tu padre tengo: los dos somos huérfanos de él. Para reparar de algún modo ese corte brutal o silencio que en la carne de la familia perpetró la dictadura militar. Para darte tu historia, no para apartarte de lo que no te quieras apartar..."
Podedes ler aquí a carta completa.
(Tamén vos digo que catro anos despois de escribir esta carta, Juan Gelman coñece a súa neta Macarena)
Que texto tan poderoso evocando a dor !
ResponderEliminarNon hai clase de historia máis valiosa que o testemuño dos que a protagonizan.
Sen dúbida. A verdade é que estamos sacándolle moito partido na clase á chegada do canón. Podemos achegarnos rápido e fácil a imaxes e textos. Neste caso, a lectura desta carta de Gelman foi unha emoción compartida.
Eliminar